Akita

Za historię akity zabiorę się w niedalekiej przyszłości ....., ale na początek;

Zanim kupisz Akitę

Poniższe wskazówki powinny pomóc w ułożeniu wzajemnych, dobrych relacji pomiędzy właścicielem i jego Akitą.
 
1.    Jeżeli szukasz psa, będącego na każde Twoje skinienie, to Akita nie jest rasą dla Ciebie.

2.    Jeżeli jesteś człowiekiem nerwowym, żyjącym w ciągłym pośpiechu i pracującym 24 godziny na dobę, to Akita również nie jest dla Ciebie.

3.    Akita może mieszkać, zarówno w mieszkaniu w bloku wielorodzinnym, jak też w domu, bądź w kojcu. Jeżeli ma jednak mieszkać w kojcu, to powinna mieć systematyczny kontakt z domownikami. Trzeba jej też poświęcić nieco czasu na spacer, na zabawę, czy na szkolenie, które jednak nie powinno jednorazowo trwać zbyt długo. Akita jest bardzo inteligentna, rozumie czego się od niej wymaga i wielokrotne powtarzanie tych samych ćwiczeń ją po prostu nudzi.

4.    Pamiętaj, że Akita zmienia sierść dwa razy do roku. O ile na co dzień nie wymaga zbyt częstego szczotkowania, to w okresie linienia powinna być szczotkowana często. Pierwsza solidna wymiana futra następuje zazwyczaj, gdy Akita ma około półtora roku życia.

5.    Mając szczenię Akity w domu wskazane jest umożliwić mu kontakt z innymi zwierzętami, żeby z rozkosznego szczenięcia nie wyrósł nam egocentryk. Doskonałym pomysłem są "psie przedszkola", w których nasze szczenię dowie się, że nie jest jedyne na tym świecie. Jest to bardzo ważne w późniejszych psich relacjach, my natomiast będziemy mieć zrównoważoną Akitę, świadomą otaczającego ją świata.

6.    Chcąc mieć typową Akitę, nie spiesz się przy wyborze szczenięcia. Musisz koniecznie odwiedzić hodowlę, z której zdecydowałeś się nabyć szczenię, żeby zobaczyć w jakich warunkach się wychowuje, jak reaguje na widok hodowcy, lub też na Ciebie. Wówczas zobaczysz, czy szczenię jest radosne, zaciekawione, czy jest zalęknione - a to wtedy nie wróży dobrych relacji dorosłej Akity z otoczeniem.

Również wygórowana cena za szczenię nie daje nam gwarancji, że dorosła Akita będzie fenotypowo wspaniałym przedstawicielem rasy, podbijającym ringi wystawowe. Małe szczenię jest generalnie miniaturką późniejszej dorosłej Akity.

Warto również obejrzeć matkę szczenięcia, aby zorientować się w jakiej jest ona kondycji fizycznej i psychicznej.
Uczciwy hodowca powie o zaletach tej rasy, ale także o wadach, co pozwoli w przyszłości uniknąć niepotrzebnych rozczarowań.

7.    Akita nie jest psem wyczynowym, nie wymaga dużej dawki spaceru, lecz jeżeli masz dużo silnej woli, samozaparcia i siły spokoju, to możesz ją wyszkolić (oczywiście, bez użycia siły fizycznej) w zakresie różnych psich sportów, jak np. Pies Towarzysz (PT), agility, czy do sportów zaprzęgowych. Nie wskazane jest szkolenia Akity w kierunku psa obrończego. Jest to rasa bardzo silna fizycznie, z utajoną dozą agresji, której nie należy wyzwalać, ponieważ może się to okazać później problemem, szczególnie, jeżeli mieszkasz w mieście.

8.    Jeżeli masz już inne zwierzęta w domu, (psy, koty lub inne stworzenia) to wprowadzenie małej Akitki nie powinno stwarzać problemu. Natomiast, może być problemem, gdy do rezydenta (domownika) Akity wprowadzić zamierzamy nowe zwierzę. W tym wypadku samiec Akity może być (ale nie musi) w stosunku do nowego zwierzaka bardziej przyjazny od suki. To samce Akity doskonale sprawdzają się jako "mamki" dla szczeniąt.
Spotkania zapoznawcze powinny się odbywać w miejscu obojętnym dla rezydenta (poza domem) i bez pośpiechu.
W przypadku zamieszkiwania Akity z innymi zwierzętami należy pamiętać o tym, że dla Akity jej miska jest rzeczą "świętą", jak również wspólne zjadanie smakołyków przez czworonożnych mieszkańców może się stać punktem zapalnym.

9.    Jeżeli masz małe mieszkanie, nie kupuj dwóch, a tym bardziej więcej Akit. Pomiędzy ścianami niedużego mieszkania Akity źle znoszą ograniczoną powierzchnię życiową i wtedy częściej może pomiędzy nimi dochodzić do spięć. Akita jest psem pamiętliwym i czasami trudno jest wprowadzić ponownie pozytywne relacje pomiędzy skłóconymi osobnikami.
Nie należy również zapominać o tym, że szczenna suka Akita może w okresie ciąży być całkiem niemiła dla swoich czworonożnych pobratymców, z którymi wcześniej była w dobrej komitywie.

10.    Akita kocha "swoje" ludzkie dzieci, (które należą do jej rodziny), będzie je pilnować, aczkolwiek niekoniecznie pozwoli się dręczyć.
Dla typowej Akity domowa hierarchia stada wygląda następująco: Pan/Pani, później ona, następnie reszta domowników.
Akitę drażnią "obce" jej małe dzieci, szczególnie ich ruchliwość i hałaśliwość. Nie wolno doprowadzać do sytuacji, żeby dzieci te spoufalały się z naszą Akitą i to zarówno w domu, jak i poza nim, np. na spacerze.

11.    Musisz również mieć świadomość, że Akita w Japonii była wykorzystywana jako pies myśliwski i instynkt ten ma bardzo silnie zakorzeniony w psychice. Jeżeli nie chcesz mieć problemów, to musisz zapomnieć, że Twój piesek wybiega się w lesie, czy na łące, ponieważ jest to dla niego teren łowiecki. Faktem jest również to, że ma doskonale rozwiniętą orientację i nigdy się nie zgubi w obcym dla siebie terenie.
Biegający samopas tandem składający się z psa i suki stanowi doskonale współpracującą parę kłusowników, a więc staje się dużym zagrożeniem dla zwierzyny.

12.    Dobrze jest dostarczać swojemu małemu Akicie rozrywki w postaci kontaktów i zabaw z innymi pieskami. Jeżeli zauważysz, że próbuje dominować nad nimi, jest to znak, że wspólne spacery się skończyły, ale przy stabilnie psychicznym szczenięciu takie spacery można kontynuować conajmniej do końca pierwszego roku jego życia.

13.    Akita ma charakter podobny do kota, a więc lubi usystematyzowany tryb życia, co nie oznacza, że będzie się czuła zagubiona w całkowicie jej nieznanych, ekstremalnych warunkach.

14.    Jeżeli to wszystko już wiesz i w dalszym ciągu chcesz mieć Akitę, to możesz być pewien, że będziesz świetnym Panem dla Akity, a ona będzie dla Ciebie fantastycznym kompanem na 12 - 13 lat wspólnego życia, (średnia długość życia tej rasy).
Akita ma bardzo duże poczucie własnej godności, ma charakter, którego nie warto tłumić, tylko po to, żeby pokazać kto tu jest Panem/Panią. Poza tym, jeżeli ktoś lubi być "Panem", to niech poszuka innej rasy, bardziej uległej i będącej zachwyconej takimi relacjami. Nieporozumieniem jest również, (jak teraz jest modne wśród hodowców ) przewracanie naszej akity na grzbiet, żeby pokazać swoją dominację.

Bez sensu jest więc kupowanie szczenięcia Akity, żeby później eliminować jego naturalne instynkty. Co za przyjemność mieć całkowicie zdominowaną, smutną Akitę w domu, ale za to wykonującą każdą czynność na rozkaz. Jeżeli naprawdę musisz dominować, oraz nie jesteś w stanie "rozgryź"' jej jakże złożonego charakteru, (a co za tym idzie wypracować w sposób przyjazny wspólnych relacji), to po prostu zrezygnuj z tej rasy.

Już w 1930 roku, w Encyklopedii Hutchinsona, pod zdjęciem Japonki ubranej w kimono i trzymającej średniej wielkości psa zostało tak napisane:

"Japanese Shika. To jest autentyczna stara japońska rasa. Te psy są wyjątkowo wrażliwe i należy je traktować z wielką starannością. Ich kolor jest czerwonawo-brązowy i są one bardzo czułe i inteligentne".Te same uwagi odnośnie charakteru dotyczą także akit i innych japońskich szpiców. Tak przy okazji, to na zdjęciu tym być może jest Sanshu, średniej wielkości japoński pies, (Japanese Middle Size Dog), który został zarejestrowany w 1964 roku w FCI z nr 258, a w 1988 roku wykreślony ze spisu. Japanese Shika oznacza średniej wielkości psa używanego do polowań na jelenie. Nazwą Shika Inu, dosłownie jeleni pies, określało się japońskie, średniej wielkości psy, do których należą shikoku, kai, kishu i hokkaido.

Charakter Szpiców azjatyckich, do których należy Akita, został ukształtowany przez inną niż nasza kulturę cywilizacyjną, w której nie było miejsca na sentymenty, ciągłego przytulania, bez ustanku wymagania czegoś od psa.
Wtedy Akita sama musiała podejmować decyzje, żeby przetrwać, i więc i teraz warto dać jej namiastkę tego co kiedyś było, oczywiście w ramach rozsądku. Fantastycznie jest móc obserwować jej naturalne zachowania, nie stłumione przez właściciela.
 

Ewa Szeliga Szeremeta